मौनता

आफ्नै आँखा अघि

अघि भर्खरै घटेको छ -एउटा प्रेमिल दुर्घटना

जस्मा उज्यालोलाई भगाइरहेको साँझले

बोल्दैन तिम्रो सुन्दरताको भाषा

किनकि उ सँग -बत्तिहरुको बस्ती छ

जब तिमीले उपनाममा फूल दिएथ्यौं

मैले प्रतिकार गरेर भनेकी थिए -म आधी हुँ

जहाँ मर्दैनन् यात्राका थकानहरु

थाक्दैन्न आवाजका आयमहरु

तर- जब भत्काउन थाल्छन्

तिम्रा बनाईएका / बाँधिएका कठघराहरु,

कुनैबेला असह्य भएका पिडाका अनुभुतीहरुले

लाग्छ -यो भन्दा स्वर्णिम संसार अरु कहिँ छैन

यो भन्दा सुन्दर समय अरु कतै भेटिन्न

जस्तो

वसन्तको रङ्ग झैँ यात्रामा निस्किएका पैतलाले

सायदै डोर्याउछन फिक्का अनुहारहरु

हृदयमा गरेर प्रहार -चेतनाको बिगुलले

नसक्दो रहेछ स्वतन्त्रताको पुस्तक थमाउन

भएर आलस्य उत्सवबिनाको उपहारले

किनकि मुक्ति भनेको मौनता होइन रहेछ !